Van Bandar Abbas naar Shiraz

click on image to view large

Met een knoop in onze maag van de spanning, vertrokken Thijs en ik vanmorgen met z'n tweetjes weer naar de Traffic Politie in Bandar Abbas. We hopen over de juiste papieren met de juiste stempels te beschikken, zodat we vandaag onze transit nummerplaten kunnen krijgen.
We waren beiden bloednerveus want we wisten allebei dat als we vandaag niet succesvol zouden zijn, dat we niet nog een dag maar een geheel weekend vertraging op zouden lopen. Een vertraging die we ons niet meer kunnen permiteren.
We stonden om 8 uur klaar met de auto voor het hek. Thijs sloopte heel optimistisch onze Bahreinse nummerplaten er alvast af en naast ons kwamen meer auto's die export of import nummerplaten nodig hadden.
We trokken veel aandacht met onze auto. Helemaal uit Bahrein, de smurrie er nog op (dat staat wel stoer) en de grote actiestickers op de zij- en voorkant.
Veel mensen kunnen de verleiding niet weerstaan en er verschijnen meer en meer vingervegen op onze motorkap.
Vijf minuten voor negen, lopen we om het gebouw heen en lopen het kantoortje van de politie weer in, net als gister. We worden met alle vriendelijkheid ontvangen en hoeven niet achter het loket te staan maar mogen het kantoor in. We zijn heel interessant maar als echte agenten willen ze wel weten wat we eigenlijk willen. Gelukkig had Thijs vanmorgen de kaart van onze route bij de officiele papieren gestoken, dus konden we goed uitleggen wat we van plan waren: als toeristen door Iran naar Turkije rijden.
De papieren waren gelukkig in orde (dankzij Ismael die dus de verzekering op mijn en zijn naam heeft laten zetten).
Thijs moest met de agent naar buiten om de auto te inspecteren. Ik moest in het kantoor achterblijven. Daar werd ik flink uitgehoord over onze reisplannen.
Thijs kwam al snel weer terug en ik probeer van zijn gezicht te lezen of alles goed gaat. Het gaat lukken, ik voel het. De agent geeft aan iemand anders onze papieren, geeft de opdracht overal kopietjes van te maken (paspoort, onze visum, eigenaarspasje, etc.). Ik moet papieren tekenen.
Ik heb altijd geleerd nooit iets te ondertekenen als je de taal niet kunt lezen, maar ik maakte dit keer een uitzondering.
Daar lagen ze: onze nieuwe speciale transit nummerplaten. Het gaat lukken, we kunnen vandaag naar Shiraz!



Thijs and our Iran Transit Number plates!

En het is gelukt: om precies 10 uur reden we terug naar het hotel, wisselden onderweg nog even geld en zijn nu multi-miljonair (1 euro is 15.000 Rial). De kinderen sliepen nog maar waren toch blij dat ze uit het gat van Bandar Abbas mochten vertrekken.
Om twaalf uur, zonder ontbijt, zonder lunch maar wel een kopje thee in de lobby, vertrokken we opgelucht uit de havenstad. Onze reis kan eindelijk beginnen.
De tocht was indrukwekkend en spannend. Het verkeer is gevaarlijk en doet ons aan de Dominicaanse Republiek denken. Gelukkig zijn we in al die landen wel wat gewend geraakt.

Onno genoot van de tocht. Hij luisterde naar de muziek en keek om zich heen. De bergen waren kaal en bruin en hoe meer we bij Shiraz kwamen, hoe groener het werd.
"Ik verveel me niet." zei hij halverwege.

Het koelde ook af: begonnen we met 42 graden in Bandar Abbas, in Shiraz is het heel aangenaam.
Het verkeer in Shiraz was een nachtmerrie en ons hotel staat in Downtown, niet echt autovriendelijk dus. Dankzij onze GPS vonden we het vrij gemakkelijk (niet in een keer, maar we zijn wel eens erger verdwaald).
Het laatste stukje naar het hotel was de meest bizarre weg die we ooit hebben ingeslagen: een plein waar honderden vrouwen (net uit de moskee) op kleden zaten. We moesten er doorheen, met de auto en we waren niet de enige auto.
"Ik heb nog nooit met mijn auto over een perzisch tapijt gereden." merkte Thijs droogjes op terwijl hij behoedzaam tussen de picknickende dames door navigeerde.

Het hotel is erg basic, maar schoon en het ligt verscholen in steegjes en straatjes waar je met de auto niet kunt komen. We hebben even lekker opgefrist en in de binnenplaats (wederom niet lekker) gegeten. Opnieuw, onze eerste maaltijd in 24 uur. Het begint een slechte gewoonte te worden...
Tijdens de thee en de waterpijp raakten we aan de praat met backpackers. Een jongen reist liftend van Hongarije naar Nieuw Zeeland. Mooie verhalen die ons uit onze jonge jaren bekend voorkwamen. Eigenlijk zijn we geen steek veranderd: we doen het nog steeds en nemen nu onze kinderen mee...

Morgen een eerste vrije dag waarbij we rustig de omgeving maar eens moeten ontdekken. Ik ben benieuwd wat ons te wachten staat want we trekken als een van de weinige touristen in dit land ontzettend veel nieuwschierige blikken.

"Wat zal het maf zijn als we straks weer in Europa zijn." merkte Onno op vanmiddag "dan is het heel normaal dat we daar zijn en worden we niet zo aangestaard."

M.