Stel je woont in een zandbak die Bahrein heet en je komt op het idee om terug te rijden naar Nederland als je assignment is afgelopen. Dan moet je heel veel papierwerk regelen en dan moet je daar op tijd mee beginnen want alle puzzelstukjes van de grote puzzel zijn allemaal even belangrijk.
Zo heb je een carnet de passage nodig (voor Iran), een internationaal rijbewijs en lidmaatschap bij de ANWB, moet je niet met de verkeerde pasfoto naar de Iraanse Ambassade in Manama gaan, en zo leer je al doende dat puzzelstukjes uit Saudi Arabie niet voorspelbaar zijn en ter plekke bedacht worden. In beschaafde landen heet dat 'bureaucratie', hier noem ik dat 'willekeur'...
Thijs besluit het zekere voor het zekere te nemen en een weekend voor de deadline een eerste poging te ondernemen om de grens met Saudi, met onze auto, over te steken.
Op donderdag halen we de auto uit de registratie, produceren we in een Bahreinse bureaucratische oefening ruim een centimeter nieuw papier. Het kost ons de hele dag om een export-kenteken te bemachtigen.
Op vrijdag maken we ons huis verhuis-klaar, stellen de verhuizing (wegens een werkverplichting van Thijs) een dag uit en pakken we alvast het grootste deel van onze reisbenodigdheden in.
Vol goede moed staat Thijs om vijf uur op om de grens over te steken. Ik zwaai hem in mijn onderbroek uit en ga weer lekker terug naar bed (want ik heb de laatste zandstorm niet overleeft en heb een keelontsteking, opkomende bronchitis, o.i.d.).
Als ik een paar uur later weer opsta en de keuken in strompel voor koffie, ligt op het aanrecht de stapel papieren om de grens over te steken. Daarbovenop ligt mijn autosleutel, ook zie ik dat Thijs z'n auto weg is...
Uhuh, iets is er misgegaan vandaag... Het is Thijs kennelijk niet gelukt de grens over te steken. Na het produceren van een halve centimeter aan documenten, moest hij toch nog een formuliertje halen bij een leeg kantoortje bij de grensovergang tussen Saudi en Bahrain...
Hij moet het aangevoeld hebben: hier begint het kassie-muur, stempeltje-hier, stempeltje-daar-marteling die in Saudi Arabië bureaucratie heet. Niemand die werkt, maar het moet wel gebeuren.
Hij heeft het opgegeven; teruggereden naar ons huis, auto gewisseld en met zijn eigen auto naar z'n werk gegaan...
Gelukkig hadden we het een extra weekend te vroeg gedaan, je weet nooit waar de rode vlag opkomt...
Als de buurvrouw het verhaal hoort, staat binnen een kwartier haar man in mijn keuken. Hij waarschuwt ons en deelt zijn ervaring toen hij zijn auto uit Qatar naar Bahrein wilde rijden. We leren dat we iets onmogelijks willen: in elk normaal land wil je een auto uitvoeren met een export-kenteken, maar NIET als je je auto via Saudi wilt uitvoeren. Dan ga je niet vrijwillig blootstellen aan willekeurige bureaucratie die dagenlang kan duren. En de nachtmerrie zal zich in elk land herhalen, want we zullen in elke land onze auto moeten 'importeren'en 'exporteren'... elke keer een nieuw kentekenplaat en elke keer, als we pech hebben, belasting...
Morgen ga ik terug naar het ministerie van verkeer en zal ik vragen of ik, bij nader inzien, mijn auto toch weer kan laten registreren.
Dan laat ik mijn rode export-kenteken maar weer liggen en hoop ik dat ik zo'n mooie nieuwe kentekenplaat krijg met de vlag van Bahrein erop.
Dan gaan we stiekem toch het land uit, helemaal op vakantie naar Nederland. Oh, oeps, we komen niet meer terug naar Bahrein. Wat jammer, wat doen we dan met ons kenteken?
Die maakt onze collectie mooi compleet!
M.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten