We hebben vandaag het moment van wanhoop enkele keren bereikt: Om met onze eigen auto naar Turkije te mogen rijden hebben we een transit plate nodig van de traffic politie. Daarvoor hebben we een Iraanse autoverzekering nodig (een maand) en moeten we geld overmaken op een rekening van de overheid. (dus bij een overheidsbank ergens hier in Bandar Abbas).
Vanmorgen om 8 uur haalden we onze Buscador Ali weer op uit de haven bij customs en die hielp ons door het papierwerk hier in deze havenstad.
Dit was voor hem onbekend terrein, dus dat kost extra veel tijd.
Dankzij een goed werkende GPS vinden we alles in een onbekende stad in een keer.
We begonnen bij de Traffic police, die vertelde ons (met hulp van aardige mensen die Engels spreken) wat de procedure was. Er zijn drie 'windows' waarop de nummerplaten worden uitgegeven: 9 uur 's morgens, 11 uur 's morgens en half 1 's middags. De eerste hadden we uiteraard gemist, de tweede ook en in de loop van de dag kroop ook het derde window voorbij... conclusie: we kunnen niet zonder transit plates uit Bandar Abbas, dus we moeten blijven.
Ik sms Onno (die samen met Noelle lang heeft mogen uitslapen) om de kamers in het hotel nog een nachtje te boeken. Ook hier spreekt niemand Engels dus Onno spreekt gebarentaal: hij steekt zijn vinger op 'One' dan maakt hij een plusje met twee wijsvingers 'more' en een slaap-signaal.
"no problem" verstaat iedereen, gelukkig.
Het hotel is verre van gezellig en belabberd niet-luxe (we hebben onze slaapzakken naar boven gehaald), dus erg verheugd ben ik niet over deze verlenging.
Het heeft ons 4 uur gekost vandaag om op verschillende locaties te proberen onze auto voor een maand als tourist te laten verzekeren. We spreken geen woord Farsi, dit land is niet bi-lingual zoals Bahrein en Ali sprak geen Engels.
We hebben op een kantoor van een insurance company urenlang op het systeem zitten wachten (internet is traag, techniek ontbreekt hier. Het is duidelijk erg anders hier: embargo=armoede). In Tehran werd onze aanvraag geblokkeerd omdat we geen inwonenden zijn. We leken volledig vast te lopen en zochten naar oplossingen van plan A naar plan B. Na een paar uur wachten, proberen begon voorzichtig plan Z tot een aantrekkelijke optie tot me door te wringen: auto ergens laten staan (voor de lucky finder, sleutel laten zitten), koffers inpakken, naar het vliegveld en wegwezen...Nice try.
We konden niet communiceren met het personeel, en we gebruikte Google Translate om onszelf duidelijk te maken.
Na uren worsteling en een telefoontje naar Shiraz met iemand die we bij Customs hebben leren kennen (Iranier die in Dubai woont/werkt) heeft een heel aardige jonge man de verzekering op zijn naam laten zetten, toen brak de zon weer door.
We schreven het adres van het kantoor en de namen van het personeel op (want we zijn hen een bedankje verschuldigd) en ik schreef op google-translate: Thank you so much, you are so friendly.
De stralende glimlachen om de computer als Google het in Farsi vertaald was onbetaalbaar.
Morgen hopen we dat we de benodigde papieren hebben om de transit-plates te kunnen krijgen en kunnen we eindelijk afreizen naar Shriraz.
Tot nu toe is onze reis niets anders dan papierwerk geweest, dus erg leuk kunnen we het niet noemen. Voor de kinderen zelfs stomvervelend...
Nog geen Iraanse simcard, hopelijk later vanmiddag. We zijn nu teruggekeerd naar het hotel omdat we de arme kinderen daar vanmorgen om 7 uur hebben achtergelaten. We hebben opnieuw nog niets gegeten (op een banaan na).
Kort samengevat: Wil je naar Iran? Prima, doen, maar neem NIET je eigen auto mee op de boot. Forget it. Verzin wat anders! (of wees erop voorbereid dat je een paar dagen papierwerk moet doen, en maak vrienden zo snel je kunt).
Thijs heeft beloofd later, tijdens deze reis, als alles weer wat mee gaat zitten, een uitgebreid verslag te schrijven van wat er zoal bij komt kijken.
We hopen dat deze episode net als een bevalling is: de pijn is snel vergeten. Op naar Shiraz morgen, Inshalah'
Liefs
Onno, Noelle, Thijs en Mary
Geen opmerkingen:
Een reactie posten