Van Bandar Abbas naar Shiraz

click on image to view large

Met een knoop in onze maag van de spanning, vertrokken Thijs en ik vanmorgen met z'n tweetjes weer naar de Traffic Politie in Bandar Abbas. We hopen over de juiste papieren met de juiste stempels te beschikken, zodat we vandaag onze transit nummerplaten kunnen krijgen.
We waren beiden bloednerveus want we wisten allebei dat als we vandaag niet succesvol zouden zijn, dat we niet nog een dag maar een geheel weekend vertraging op zouden lopen. Een vertraging die we ons niet meer kunnen permiteren.
We stonden om 8 uur klaar met de auto voor het hek. Thijs sloopte heel optimistisch onze Bahreinse nummerplaten er alvast af en naast ons kwamen meer auto's die export of import nummerplaten nodig hadden.
We trokken veel aandacht met onze auto. Helemaal uit Bahrein, de smurrie er nog op (dat staat wel stoer) en de grote actiestickers op de zij- en voorkant.
Veel mensen kunnen de verleiding niet weerstaan en er verschijnen meer en meer vingervegen op onze motorkap.
Vijf minuten voor negen, lopen we om het gebouw heen en lopen het kantoortje van de politie weer in, net als gister. We worden met alle vriendelijkheid ontvangen en hoeven niet achter het loket te staan maar mogen het kantoor in. We zijn heel interessant maar als echte agenten willen ze wel weten wat we eigenlijk willen. Gelukkig had Thijs vanmorgen de kaart van onze route bij de officiele papieren gestoken, dus konden we goed uitleggen wat we van plan waren: als toeristen door Iran naar Turkije rijden.
De papieren waren gelukkig in orde (dankzij Ismael die dus de verzekering op mijn en zijn naam heeft laten zetten).
Thijs moest met de agent naar buiten om de auto te inspecteren. Ik moest in het kantoor achterblijven. Daar werd ik flink uitgehoord over onze reisplannen.
Thijs kwam al snel weer terug en ik probeer van zijn gezicht te lezen of alles goed gaat. Het gaat lukken, ik voel het. De agent geeft aan iemand anders onze papieren, geeft de opdracht overal kopietjes van te maken (paspoort, onze visum, eigenaarspasje, etc.). Ik moet papieren tekenen.
Ik heb altijd geleerd nooit iets te ondertekenen als je de taal niet kunt lezen, maar ik maakte dit keer een uitzondering.
Daar lagen ze: onze nieuwe speciale transit nummerplaten. Het gaat lukken, we kunnen vandaag naar Shiraz!



Thijs and our Iran Transit Number plates!

En het is gelukt: om precies 10 uur reden we terug naar het hotel, wisselden onderweg nog even geld en zijn nu multi-miljonair (1 euro is 15.000 Rial). De kinderen sliepen nog maar waren toch blij dat ze uit het gat van Bandar Abbas mochten vertrekken.
Om twaalf uur, zonder ontbijt, zonder lunch maar wel een kopje thee in de lobby, vertrokken we opgelucht uit de havenstad. Onze reis kan eindelijk beginnen.
De tocht was indrukwekkend en spannend. Het verkeer is gevaarlijk en doet ons aan de Dominicaanse Republiek denken. Gelukkig zijn we in al die landen wel wat gewend geraakt.

Onno genoot van de tocht. Hij luisterde naar de muziek en keek om zich heen. De bergen waren kaal en bruin en hoe meer we bij Shiraz kwamen, hoe groener het werd.
"Ik verveel me niet." zei hij halverwege.

Het koelde ook af: begonnen we met 42 graden in Bandar Abbas, in Shiraz is het heel aangenaam.
Het verkeer in Shiraz was een nachtmerrie en ons hotel staat in Downtown, niet echt autovriendelijk dus. Dankzij onze GPS vonden we het vrij gemakkelijk (niet in een keer, maar we zijn wel eens erger verdwaald).
Het laatste stukje naar het hotel was de meest bizarre weg die we ooit hebben ingeslagen: een plein waar honderden vrouwen (net uit de moskee) op kleden zaten. We moesten er doorheen, met de auto en we waren niet de enige auto.
"Ik heb nog nooit met mijn auto over een perzisch tapijt gereden." merkte Thijs droogjes op terwijl hij behoedzaam tussen de picknickende dames door navigeerde.

Het hotel is erg basic, maar schoon en het ligt verscholen in steegjes en straatjes waar je met de auto niet kunt komen. We hebben even lekker opgefrist en in de binnenplaats (wederom niet lekker) gegeten. Opnieuw, onze eerste maaltijd in 24 uur. Het begint een slechte gewoonte te worden...
Tijdens de thee en de waterpijp raakten we aan de praat met backpackers. Een jongen reist liftend van Hongarije naar Nieuw Zeeland. Mooie verhalen die ons uit onze jonge jaren bekend voorkwamen. Eigenlijk zijn we geen steek veranderd: we doen het nog steeds en nemen nu onze kinderen mee...

Morgen een eerste vrije dag waarbij we rustig de omgeving maar eens moeten ontdekken. Ik ben benieuwd wat ons te wachten staat want we trekken als een van de weinige touristen in dit land ontzettend veel nieuwschierige blikken.

"Wat zal het maf zijn als we straks weer in Europa zijn." merkte Onno op vanmiddag "dan is het heel normaal dat we daar zijn en worden we niet zo aangestaard."

M.

Stuck in Bandar Abbas

Nederlands

We have reached the moment of desperation many times yesterday and today. To travel to Turkey, we need a transit plate for Iran. To get a traffic plate, we need an insurance (a month is enough) to show the traffic police, including proof of a money transfer to their account to pay for the plate-fees. The bank transfer can not be done from any bank and you really need to know where to go and where to get the right paper to transfer the money and bring back the receipt.
At 8 am we picked up Ali, our "Buscador" from customs in the harbour to assist us today through the next step of paperwork. As this area was unfamiliar to him, it increased the anxious mood with all three of us.

We started at Traffic Police. They explained us of the procedure (with help of friendly people who spoke English).
There are three 'windows' during the day to process the licence plates: at 9 am in the morning, 11 am and half past 12 in the afternoon. We missed the first window, we missed the second one and the throughout the course of the day, the third, final window of today slipped away too. Which means the following: Without the required licence plates, we can not leave Bandar Abbas and start our journey into Iran to Turkey.

I send Onno an SMS. He stayed with Noelle in the hotel this morning when we left at 7 am. I asked him to go down to reception and ask if we could stay another night. He went down, put one finger up: "One" made the plus-sign with two fingers crossed and the sleep-signal. They got it, "no problem" they said. International language...
Another day in this very basic hotel is not something to look forward too. The hotel is far from cosy so the earlier we can leave, the better it is.

It took us 4 hours today at different locations to arrange insurance, being a tourist. In the end we did not succeed without the help of a friendly guy who felt sorry for our hardship.
Nobody speaks English, we don't speak Farsi and it takes the system hours to get connected to put our insurance request through.
It was unsuccessful and our plan to drive through Iran, Turkey and Europe back home, seems to get more and more challenging and maybe became impossible...

We skipped plan A, went to plan B, considering plan C and slowly the option of plan Z started to spin through my head: leave the car (and the keys for the lucky finder), pack a few suitcases and leave to the airport. Nice try...

We used Google translate to communicate with the people in the insurance company. After waiting for hours and hours, trying to get the request through the system, we reached our point of desperation and called a friend in Shiraz. We just met him and his wife yesterday: he's fluent in English and Farsi and he explained to the people in the office what it is what we needed.
A friendly guy, who felt sorry for our hardship, passing by, offered to put the insurance on his name.  The system accepted and the insurance was arranged!
I wrote in Google Translate: "thank you so much, you are all so friendly." The smiles around me when Google created the translation in Farsi was so fantastic!

I really hope we now have all the available paperwork to finalize our business at the Traffic Police department during the first window at 9 am tomorrow. I really hope we can leave this place and travel to Shiraz, finally being able to see more of Iran.
So far, the trip has only given us paperwork and hardship and we are not enjoying this at all. Not to mention the amount of hardship this is for our children...

We'll hopefully be able to purchase a local simcard this afternoon. We have just returned to the hotel to finally see our children whom we have left behind (sleeping) at 7 am. We have all skipped breakfast and lunch (apart from a banana).Summary so far: Would you like to go to Iran? Fine, go ahead, but do NOT consider to take your car on the boat. Forget it, make a different plan (or be prepared for at least 3 days of paperwork and make friends as soon as possible).
Thijs will, however, when things have hopefully worked out, write a complete blog on what to expect.

We hope this whole episode will be like giving birth: We hope to forget this pain and it will be replaced by fantastic memories.
On to Shiraz tomorrow, Inshalah'

Vast in Bandar Abbas

English

We hebben vandaag het moment van wanhoop enkele keren bereikt: Om met onze eigen auto naar Turkije te mogen rijden hebben we een transit plate nodig van de traffic politie. Daarvoor hebben we een Iraanse autoverzekering nodig (een maand) en moeten we geld overmaken op een rekening van de overheid. (dus bij een overheidsbank ergens hier in Bandar Abbas).
Vanmorgen om 8 uur haalden we onze Buscador Ali weer op uit de haven bij customs en die hielp ons door het papierwerk hier in deze havenstad.
Dit was voor hem onbekend terrein, dus dat kost extra veel tijd.
Dankzij een goed werkende GPS vinden we alles in een onbekende stad in een keer.

We begonnen bij de Traffic police, die vertelde ons (met hulp van aardige mensen die Engels spreken) wat de procedure was. Er zijn drie 'windows' waarop de nummerplaten worden uitgegeven: 9 uur 's morgens, 11 uur 's morgens en half 1 's middags. De eerste hadden we uiteraard gemist, de tweede ook en in de loop van de dag kroop ook het derde window voorbij... conclusie: we kunnen niet zonder transit plates uit Bandar Abbas, dus we moeten blijven.
Ik sms Onno (die samen met Noelle lang heeft mogen uitslapen) om de kamers in het hotel nog een nachtje te boeken. Ook hier spreekt niemand Engels dus Onno spreekt gebarentaal: hij steekt zijn vinger op 'One' dan maakt hij een plusje met twee wijsvingers 'more' en een slaap-signaal.
"no problem" verstaat iedereen, gelukkig.
Het hotel is verre van gezellig en belabberd niet-luxe (we hebben onze slaapzakken naar boven gehaald), dus erg verheugd ben ik niet over deze verlenging.

Het heeft ons 4 uur gekost vandaag om op verschillende locaties te proberen onze auto voor een maand als tourist te laten verzekeren. We spreken geen woord Farsi, dit land is niet bi-lingual zoals Bahrein en Ali sprak geen Engels.
We hebben op een kantoor van een insurance company urenlang op het systeem zitten wachten (internet is traag, techniek ontbreekt hier. Het is duidelijk erg anders hier: embargo=armoede). In Tehran werd onze aanvraag geblokkeerd omdat we geen inwonenden zijn. We leken volledig vast te lopen en zochten naar oplossingen van plan A naar plan B. Na een paar uur wachten, proberen begon voorzichtig plan Z tot een aantrekkelijke optie tot me door te wringen: auto ergens laten staan (voor de lucky finder, sleutel laten zitten), koffers inpakken, naar het vliegveld en wegwezen...Nice try.

We konden niet communiceren met het personeel, en we gebruikte Google Translate om onszelf duidelijk te maken.
Na uren worsteling en een telefoontje naar Shiraz met iemand die we bij Customs hebben leren kennen (Iranier die in Dubai woont/werkt) heeft een heel aardige jonge man de verzekering op zijn naam laten zetten, toen brak de zon weer door.
We schreven het adres van het kantoor en de namen van het personeel op (want we zijn hen een bedankje verschuldigd) en ik schreef op google-translate: Thank you so much, you are so friendly.
De stralende glimlachen om de computer als Google het in Farsi vertaald was onbetaalbaar.

Morgen hopen we dat we de benodigde papieren hebben om de transit-plates te kunnen krijgen en kunnen we eindelijk afreizen naar Shriraz.
Tot nu toe is onze reis niets anders dan papierwerk geweest, dus erg leuk kunnen we het niet noemen. Voor de kinderen zelfs stomvervelend...

Nog geen Iraanse simcard, hopelijk later vanmiddag. We zijn nu teruggekeerd naar het hotel omdat we de arme kinderen daar vanmorgen om 7 uur hebben achtergelaten. We hebben opnieuw nog niets gegeten (op een banaan na).

Kort samengevat: Wil je naar Iran? Prima, doen, maar neem NIET je eigen auto mee op de boot. Forget it. Verzin wat anders! (of wees erop voorbereid dat je een paar dagen papierwerk moet doen, en maak vrienden zo snel je kunt).
Thijs heeft beloofd later, tijdens deze reis, als alles weer wat mee gaat zitten, een uitgebreid verslag te schrijven van wat er zoal bij komt kijken.

We hopen dat deze episode net als een bevalling is: de pijn is snel vergeten. Op naar Shiraz morgen, Inshalah'

Liefs
Onno, Noelle, Thijs en Mary

Trip to Iran / Reis naar Iran

click on image to view large

M.

Too much luggage

Nederlands

Thijs went downstairs with Onno to load the luggage in our car. After packing and our attempt to re-organize, we stared at the huge pile and now I got seriously worried... Will it fit? And what if not? What will we throw away?
Our tent? Our camping seats? Half the content of a suitcase? Our dirty socks? Dirty laundry? Or shall we throw away all our gadgets? Laptop, Tablet, e-reader? And what about the hundreds of chargers that we took with us?
"We should have bought a minivan!" Thijs said, when we stared at our pile of possessions...

I am so looking forward to the day we can put up our tent, next to the car. A lot more practical!

M.

Te veel bagage...

English

Thijs is met Onno met al onze bagage naar de lobby gegaan. Toen we alles hadden ingepakt en bij elkaar gelegd, werd ook ik voor het eerst erg ongerust. Gaat het passen? En als het niet gaat passen, wat gooien we dan weg? Een tent? De kampeerstoeltjes die we net nieuw gekocht hebben? De halve inhoud van een koffer? Vieze sokken? Vuile was? Of zullen we al onze gadgets maar weggooien? Laptop, Tablet, e-reader? Of de honderd chargers die we bij ons hebben?
"We hadden een bus moeten kopen!" riep Thijs uit toen we samen naar de stapel bagage stonden te staren...

We kijken nu al uit om te kunnen/mogen kamperen: dan kan de auto naast de tent, wel zo praktisch!

M.

Aangekomen in Dubai

English

Na een laatste hectische week waarin ik alles moest afronden, afscheid nam van mijn liefste vrienden, van mijn geweldige huishoudster, onze lieve tuinman en de bewaker bij de poort.

Onno heeft de hele week met en bij vriendjes doorgebracht: logeren, afscheidsfeestje, waterpark, chillen met vriendjes. Hij was doodmoe maar heel gelukkig.
Noëlle ging nog naar school en kwam op de laatste schooldag thuis met nog meer bagage: 3 jaarboeken (voor elk kind a 5 kg per stuk) en onafgemaakte projectjes...
Thijs, die dus al in Dubai zit, regelde intussen de boot tickets voor de overtocht zondagnacht naar Iran...

Om precies 1 uur 's middags werd ik opgehaald door een chauffeur. Hij zou me in de bedrijfsauto (die ik de laatste twee weken heb gebruikt) naar het vliegveld brengen en daarna met dezelfde auto terugkeren. Ik stond erop om zelf te rijden dus die arme man naast me plaats.

Op het vliegveld logde ik in op twitter en nam ik afscheid van Bahrein in een diarree van Tweets. Ik had meer tijd willen hebben want er zijn zoveel mensen die ik dankbaar ben...

Onno viel in slaap tijdens take off

De vlucht van Gulf Air was pijnloos en zonder vertragingen. Onno viel in slaap en Noëlle en ik gaven elkaar huilend een knuffel toen Bahrein onder onze vleugels verdween.
"Laten we naar huis gaan!" zie ze, toen ze haar tranen weg veegde...

De rij bij immigratie op het vliegveld in Dubai (die tot ergernis nog adverteerde dat ze het beste vliegveld in het Midden Oosten waren ?!) was waanzinnig lang en traag.
Het is duidelijk dat in sommige landen sommige mensen nog steeds meer gelijk zijn dan anderen... dus het werd weer een oefening in geduld...
Ik stem voor Bahrein als beste vliegveld in het Midden Oosten: mijn record van het moment van landen tot het uitrijden van de parkeerplaats is 20 minuten. Er is geen vliegveld die dat record gebroken heeft!

Eindelijk, we zijn in Dubai. Onze auto ziet er heel stoer uit met die beschermende smurrie aan de voorkant. Ik werd echter ernstig bezorgd toen Thijs onze koffers in de achterbak zette... Dit gaat onze eerste uitdaging worden: hoe gaan we het in godsnaam allemaal in de auto krijgen???



Stap 1: alles uitpakken
Stap 2: bekijk de stapel die je zojuist hebt gecreëerd
Stap 3: raak niet in paniek
Stap 4: ga re-organiseren
Stap 5: wees trots als het lukt!

• We hebben nu een halve koffer met troep die achteraf een week geleden met de container mee had gemoeten
• Een koffer speciaal voor Iran: geen korte broeken voor Thijs en Onno, lange shirts voor Noëlle en mij en hoofddoekjes
• Een koffer met kampeer spullen (zodra we in Europa zijn gaan we lekker de tent opzetten!)
• Twee kratjes met troepjes, chargers, gadgets, medicijnen, etc.
• Een jerrycan met water
• Luchtbedden, slaapzakken, kussens
• Een half dozijn reisgidsen (Lonely Planet en Rough Guides)
• Een gigantisch dikke folder voor al het papierwerk wat nodig is voor zo'n reis

Niet in paniek raken, het gaat lukken, maar hoe????