zondag 26 juni 2011
zaterdag 25 juni 2011
Uitloggen
Nog 1 week, twee dagen en 57 minuten; dan gaan we de container inpakken.
Nog 2 weken, vier dagen en 23 minuten; dan is Thijs klaar met werken en nog 3 weken, 1 dag, 17 uur en 23 minuten, dan vertrekken we voor onze reis terug naar Nederland.
Het weekend zat weer tot zijn laatste minuut volgemetseld. De motor is inmiddels opgehaald voor transport, de auto is terug van de garage, de aannemer die de verbouwing in ons nieuwe huis gaat doen is geselecteerd en aangeschreven, Thijs heeft z'n visum met succes in zijn paspoort laten zetten.
"Volgend weekend is het rustiger." zeggen we tegen elkaar om de moed erin te houden, maar de realiteit is dat onze lijst weliswaar steeds korter wordt; het blijft keihard werken.
Inmiddels is Onno klaar met zijn examens en uit Nederland teruggekomen. Wat een gezelligheid weer in huis nu hij er weer is!
Noëlle heeft een nieuwe bril besteld want ze ging wel erg slecht zien. Het arme kind heeft nu -7.5 in haar slechtste oog, maar een prachtige nieuwe bril uitgezocht die donker kleurt als ze buiten is. Ook stond gister haar verjaardags- en afscheidsfeestje op het programma. Die bracht ze door in de Mall: ze ging eten en naar de film met haar vriendinnen.
Wat niet in het programma stond was dat Thijs z'n werk-computer crashte en dat ik op donderdag om vijf voor vijf zwaar door mijn rug zakte waardoor ik weer met zware pijnstillers aan bed gekluisterd lag. Ik had zo wel een mooi excuus om met Thijs z'n nieuwe Tablet te spelen. Leuk speelgoed.
Gister kon ik weer op en kon ik mee naar de Mall. Thijs en ik brachten de middag kletsend, strompelend (want ik kon niet snel lopen en ik was erg suf van de pijnstillers) koffiedrinkend en shoppend door.
Gisteravond, toen de ergste hitte voorbij was, zetten we voor het overzicht nog even de (lege) koffers, slaapzakken, etc. in de auto. Kijken hoe alles past.
Inmiddels hebben we Niels z'n oude slaapkamer gereserveerd als 'no-go-zone': hier ligt alles wat mee op reis moet. De deur gaat op slot en er gaat een groot papier op: "DO NOT PACK, DO NOT ENTER!" Subtielere hinten zijn onvoldoende als je met verhuizers te maken hebt.
En alles wat er in die kamer achterblijft, moet passen in onze Honda-CRV.
Flink downsizen dus, alleen het noodzakelijke mag mee, plus laptops, e-readers, camera's, tablets en andere gadgets.
"It is going to be sooooo boring." zei Onno vandaag, toen hij voor het eerst sinds maanden weer in de auto stapte.
"Nee, jij hebt daar geen last van." zei hij er meteen bij "Jij blijft 10.000 kilometer excited, dat weet ik nu al.
En daar snap ik dus helemaal niets van..."
M.
Nog 2 weken, vier dagen en 23 minuten; dan is Thijs klaar met werken en nog 3 weken, 1 dag, 17 uur en 23 minuten, dan vertrekken we voor onze reis terug naar Nederland.
Het weekend zat weer tot zijn laatste minuut volgemetseld. De motor is inmiddels opgehaald voor transport, de auto is terug van de garage, de aannemer die de verbouwing in ons nieuwe huis gaat doen is geselecteerd en aangeschreven, Thijs heeft z'n visum met succes in zijn paspoort laten zetten.
"Volgend weekend is het rustiger." zeggen we tegen elkaar om de moed erin te houden, maar de realiteit is dat onze lijst weliswaar steeds korter wordt; het blijft keihard werken.
Inmiddels is Onno klaar met zijn examens en uit Nederland teruggekomen. Wat een gezelligheid weer in huis nu hij er weer is!
 |
| De inhoud van Onno's koffer |
Noëlle heeft een nieuwe bril besteld want ze ging wel erg slecht zien. Het arme kind heeft nu -7.5 in haar slechtste oog, maar een prachtige nieuwe bril uitgezocht die donker kleurt als ze buiten is. Ook stond gister haar verjaardags- en afscheidsfeestje op het programma. Die bracht ze door in de Mall: ze ging eten en naar de film met haar vriendinnen.
Wat niet in het programma stond was dat Thijs z'n werk-computer crashte en dat ik op donderdag om vijf voor vijf zwaar door mijn rug zakte waardoor ik weer met zware pijnstillers aan bed gekluisterd lag. Ik had zo wel een mooi excuus om met Thijs z'n nieuwe Tablet te spelen. Leuk speelgoed.
Gister kon ik weer op en kon ik mee naar de Mall. Thijs en ik brachten de middag kletsend, strompelend (want ik kon niet snel lopen en ik was erg suf van de pijnstillers) koffiedrinkend en shoppend door.
Gisteravond, toen de ergste hitte voorbij was, zetten we voor het overzicht nog even de (lege) koffers, slaapzakken, etc. in de auto. Kijken hoe alles past.
Inmiddels hebben we Niels z'n oude slaapkamer gereserveerd als 'no-go-zone': hier ligt alles wat mee op reis moet. De deur gaat op slot en er gaat een groot papier op: "DO NOT PACK, DO NOT ENTER!" Subtielere hinten zijn onvoldoende als je met verhuizers te maken hebt.
En alles wat er in die kamer achterblijft, moet passen in onze Honda-CRV.
Flink downsizen dus, alleen het noodzakelijke mag mee, plus laptops, e-readers, camera's, tablets en andere gadgets.
"It is going to be sooooo boring." zei Onno vandaag, toen hij voor het eerst sinds maanden weer in de auto stapte.
"Nee, jij hebt daar geen last van." zei hij er meteen bij "Jij blijft 10.000 kilometer excited, dat weet ik nu al.
En daar snap ik dus helemaal niets van..."
M.
Logging out
Only 1 more week, two days and 57 minutes and we will be packing our container.
Only 2 weeks, four days and 23 minutes and Thijs will be done with his job in Saudi Arabia and only 3 weeks, 1 day, 17 hours and 23 minutes until we leave for our big journey back to the Netherlands.
This weekend was, as all the previous ones, packed until the last minute with errands and jobs. The motorbike has been picked up for transport, the car is back from the garage, the contractor, to renovate part of our house has been elected and confirmed, we cancelled our local bank account, changed some cash in Euro's and Dollars and Thijs has received his visa for Iran.
"Next weekend will be a lot less hectic", we keep telling each other, but the reality is that although our list is getting shorter and shorter, it is a hell of a job...
Onno has returned home after finishing his exams and we enjoy his company again.
Noëlle has ordered new glasses, the poor child now has -7.5 in her worst eye. She celebrated her birthday and farewell party yesterday in the mall, taking her friends out for lunch and Cinema.
Not on the program was the fact that Thijs'work-computer would crash and that I had a spinal relapse again at 5 minutes to 5 on Thursday. Back in bed with heavy painkillers that make me drowsy. But a good excuse to play around with Thijs new Tablet.
I was able to get up yesterday so I spend the afternoon with Thijs in the mall. We shopped, had coffee and at the end of the afternoon I was exhausted due to the heavy painkillers.
Last night, when the heat of the day disappeared, we did a short try-out with all our (empty) suitcases, sleepingbags, tents, etc. See how it would fit in the car.
Niels' old bedroom is now No-Go-Zone for the movers. Everything that needs to come with us on our trip, is now safely piled up there. During the move, I will lock the door to that room and put a note "DO NOT PACK, DO NOT ENTER!" Less subtle hints won't work, you need strong language once the movers come in. (believe me, we've been there...).
"It is going to be sooooo boring."said Onno today when he got in the car again, for the first time in months. "No, I know you don't mind," he continued, "You will be excited for the full 10.000 km, and I really do not get that at all..."
M.
Only 2 weeks, four days and 23 minutes and Thijs will be done with his job in Saudi Arabia and only 3 weeks, 1 day, 17 hours and 23 minutes until we leave for our big journey back to the Netherlands.
This weekend was, as all the previous ones, packed until the last minute with errands and jobs. The motorbike has been picked up for transport, the car is back from the garage, the contractor, to renovate part of our house has been elected and confirmed, we cancelled our local bank account, changed some cash in Euro's and Dollars and Thijs has received his visa for Iran.
"Next weekend will be a lot less hectic", we keep telling each other, but the reality is that although our list is getting shorter and shorter, it is a hell of a job...
Onno has returned home after finishing his exams and we enjoy his company again.
 |
| Onno's pile from his suitcase |
Noëlle has ordered new glasses, the poor child now has -7.5 in her worst eye. She celebrated her birthday and farewell party yesterday in the mall, taking her friends out for lunch and Cinema.
Not on the program was the fact that Thijs'work-computer would crash and that I had a spinal relapse again at 5 minutes to 5 on Thursday. Back in bed with heavy painkillers that make me drowsy. But a good excuse to play around with Thijs new Tablet.
I was able to get up yesterday so I spend the afternoon with Thijs in the mall. We shopped, had coffee and at the end of the afternoon I was exhausted due to the heavy painkillers.
Last night, when the heat of the day disappeared, we did a short try-out with all our (empty) suitcases, sleepingbags, tents, etc. See how it would fit in the car.
Niels' old bedroom is now No-Go-Zone for the movers. Everything that needs to come with us on our trip, is now safely piled up there. During the move, I will lock the door to that room and put a note "DO NOT PACK, DO NOT ENTER!" Less subtle hints won't work, you need strong language once the movers come in. (believe me, we've been there...).
"It is going to be sooooo boring."said Onno today when he got in the car again, for the first time in months. "No, I know you don't mind," he continued, "You will be excited for the full 10.000 km, and I really do not get that at all..."
M.
maandag 20 juni 2011
Car is back home
My car is back home again. I had to bring it in for service and some minor repairs. After dropping off the car at the service center, I am courteously driven back in a minivan to my house. I will now be without transport for two whole days.
Being without transport in Bahrain is a challenge: biking is no option and public transport is not developed yet. Noelle and I eat leftovers twice and I can't really leave my home.
Finally, today I can pick up my car again. I receive two phone calls in a half an hour about the car being ready for pick up. A driver brings me to the service center.
I almost sign the wrong forms. First I have to pay, then I receive a ticket to pick up my car. This is normal in the Middle East.
When I'm lined up at the cashier, waiting for my turn, another client is getting agitated about the slow service he's receiving. "I am in a hurry." he explains me.
I don't notice anything about slow service. I'm being helped excellent, pay my bill, receive a ticket to pick up the car and someone jumps from his chair to serve me.
"Which color is your car?" he wants to know as we walk towards the door.
"Light blue." I tell him "but I like red too, so if you find a nice red Honda CRV, please do take that one for me."
He smiles and runs out the door.
"Drive careful!"I yell at him "I need to drive back to Europe with it."
Within two minutes he's back with my car. When I get in, I see the other man still waiting for his car. I open my window.
"Still no car?" I ask him. He nodds his head, throwing away his sigaret.
"I wish you a safe trip back to Europe." he says, "hope all goes well, Inshalah'
When I enter the highway, over the bridge from Sitra to the main land, I turn on my radio. My favorite BBC has disappeared and instead I hear loud Arab music.
Ah well, why not, it might help me to get into my travel mood...
M.
Being without transport in Bahrain is a challenge: biking is no option and public transport is not developed yet. Noelle and I eat leftovers twice and I can't really leave my home.
Finally, today I can pick up my car again. I receive two phone calls in a half an hour about the car being ready for pick up. A driver brings me to the service center.
I almost sign the wrong forms. First I have to pay, then I receive a ticket to pick up my car. This is normal in the Middle East.
When I'm lined up at the cashier, waiting for my turn, another client is getting agitated about the slow service he's receiving. "I am in a hurry." he explains me.
I don't notice anything about slow service. I'm being helped excellent, pay my bill, receive a ticket to pick up the car and someone jumps from his chair to serve me.
"Which color is your car?" he wants to know as we walk towards the door.
"Light blue." I tell him "but I like red too, so if you find a nice red Honda CRV, please do take that one for me."
He smiles and runs out the door.
"Drive careful!"I yell at him "I need to drive back to Europe with it."
Within two minutes he's back with my car. When I get in, I see the other man still waiting for his car. I open my window.
"Still no car?" I ask him. He nodds his head, throwing away his sigaret.
"I wish you a safe trip back to Europe." he says, "hope all goes well, Inshalah'
When I enter the highway, over the bridge from Sitra to the main land, I turn on my radio. My favorite BBC has disappeared and instead I hear loud Arab music.
Ah well, why not, it might help me to get into my travel mood...
M.
Auto weer thuis
De auto is weer thuis, terug van weggeweest.
Hij moest voor service en kleine reparaties naar de Honda garage in Bahrein. Ik word, nadat ik de auto heb ingeleverd, netjes met een busje thuisgebracht. Ik zit dan twee dagen zonder auto en Thijs komt door de weeks niet thuis.
Zonder auto zitten in Bahrein is een hele beproeving, want fietsen is geen optie (te heet en te gevaarlijk) en openbaar vervoer bestaat hier nauwelijks. Noelle en ik eten twee dagen kliekjes uit de koelkast en ik kan de deur niet uit.
Eindelijk kan ik dus de auto ophalen vandaag. Ik wordt binnen een half uur door twee verschillende mensen gebeld: de auto is klaar! Met een bevriende chauffeur ben ik onderweg.
Ik teken bijna de verkeerde formulieren en zie nog net dat dat mijn auto niet is.
Eerst betalen, dan pas krijg je de sleutel. Zo doe je dat hier in het Midden Oosten. Overmaken binnen dertig dagen, zoals in Nederland, daar doen ze hier niet aan.
In de rij bij de kassa moppert een getergde man. Hij moppert flink in het Arabisch en ik laat hem voorgaan. "I am in a hurry," klaagt hij "and they're so slow."
Ik merk daar niets van want ik ben al aan de beurt, betaal met mijn pasje, krijg een ticket (waarmee ik de auto kan ophalen), iemand springt van zijn stoel en vraagt om de ticket en gaat mijn auto halen uit de garage.
"welke kleur heeft uw auto?' wil hij weten.
"lichtblauw." zeg ik, "maar ik vind rood ook mooi, dus als je een rooie Honda CRV ziet staan, dan wil ik die ook wel mee terugnemen."
Hij grijnst en rent de deur uit.
"Rij voorzichtig!" roep ik hem na, "ik moet er nog 10.000 kilometer mee naar Europa rijden."
Hij gebaart naar een stoel "please sit" en rent de service center uit.
Binnen twee minuten rijdt hij mijn auto voor. Als ik instap staat die aardige maar gehaaste man ook op de stoep. Hij zwaait naar me en ik doe mijn raam open.
"Heeft u u auto al?" vraag ik.
Hij gooit zijn sigaret op de grond en trapt hem uit; hij wacht nog.
"Goede reis terug naar Europa!" roept hij me na. "dat alles goed mag gaan, Inshalah."
Als ik de snelweg op rij, de brug die Sitra met het vastenland van Bahrein verbindt, zet ik de radio aan. Mijn BBC is uit mijn favorieten verdwenen, in plaats daarvan harde Arabische muziek.
Ach ja, waarom niet, dan kan ik vast in de stemming komen...
Hij moest voor service en kleine reparaties naar de Honda garage in Bahrein. Ik word, nadat ik de auto heb ingeleverd, netjes met een busje thuisgebracht. Ik zit dan twee dagen zonder auto en Thijs komt door de weeks niet thuis.
Zonder auto zitten in Bahrein is een hele beproeving, want fietsen is geen optie (te heet en te gevaarlijk) en openbaar vervoer bestaat hier nauwelijks. Noelle en ik eten twee dagen kliekjes uit de koelkast en ik kan de deur niet uit.
Eindelijk kan ik dus de auto ophalen vandaag. Ik wordt binnen een half uur door twee verschillende mensen gebeld: de auto is klaar! Met een bevriende chauffeur ben ik onderweg.
Ik teken bijna de verkeerde formulieren en zie nog net dat dat mijn auto niet is.
Eerst betalen, dan pas krijg je de sleutel. Zo doe je dat hier in het Midden Oosten. Overmaken binnen dertig dagen, zoals in Nederland, daar doen ze hier niet aan.
In de rij bij de kassa moppert een getergde man. Hij moppert flink in het Arabisch en ik laat hem voorgaan. "I am in a hurry," klaagt hij "and they're so slow."
Ik merk daar niets van want ik ben al aan de beurt, betaal met mijn pasje, krijg een ticket (waarmee ik de auto kan ophalen), iemand springt van zijn stoel en vraagt om de ticket en gaat mijn auto halen uit de garage.
"welke kleur heeft uw auto?' wil hij weten.
"lichtblauw." zeg ik, "maar ik vind rood ook mooi, dus als je een rooie Honda CRV ziet staan, dan wil ik die ook wel mee terugnemen."
Hij grijnst en rent de deur uit.
"Rij voorzichtig!" roep ik hem na, "ik moet er nog 10.000 kilometer mee naar Europa rijden."
Hij gebaart naar een stoel "please sit" en rent de service center uit.
Binnen twee minuten rijdt hij mijn auto voor. Als ik instap staat die aardige maar gehaaste man ook op de stoep. Hij zwaait naar me en ik doe mijn raam open.
"Heeft u u auto al?" vraag ik.
Hij gooit zijn sigaret op de grond en trapt hem uit; hij wacht nog.
"Goede reis terug naar Europa!" roept hij me na. "dat alles goed mag gaan, Inshalah."
Als ik de snelweg op rij, de brug die Sitra met het vastenland van Bahrein verbindt, zet ik de radio aan. Mijn BBC is uit mijn favorieten verdwenen, in plaats daarvan harde Arabische muziek.
Ach ja, waarom niet, dan kan ik vast in de stemming komen...
zondag 19 juni 2011
Action!
"You have to think big Mary." my friend Bettine says on Skype. "Start small and think big." Bettine is my colleague and friend from our Outpost community and we have been friends since the
Meanwhile we are racing against time to prepare our next move. While I was in Kuala Lumpur attending the Learning Event, Thijs fled Bahrain during the riots with our children. I travelled to Abu Dhabi not to return to Bahrain but instead took the children to the Netherlands. I left both my eldest boys (both in exam) in a boarding school in the Netherlands and one month after the evacuation I returned with Noëlle, back to Bahrain. Our big repatriation could begin!
Luckily we have packed our container frequently in the past 10 years. We got rid of functional furniture that will no longer fit in our much smaller house in the Netherlands. I handover my job to my successor, and once we receive our visa for Iran, our journey becomes reality.
Since our arrival in Bahrain in 2007, we dream of a road trip returning to the Netherlands. After all, we live on the same continent and we can drive back!Wouldn't it be great to drive the 10,000 kilometers while fund-raising? We regularly brainstorm about the idea, but somehow find it difficult to choose. Something with kids? Something to do with education? Something with health?
We are grateful for ten wonderful, special, sometimes very difficult, but always inspiring and meaningful years abroad. We saw the children growing up with a constantly changing background. They speak at least three languages, have friends all over the world, had wonderful educational opportunities and have seen a lot of the world. Life abroad has shaped them. Our children have the passion of a Dominican, the exploring curiosity of a Canadian and the hospitality of an Arab.
Our trip to the Netherlands should be a remarkable final of ten years of globe-trotting. Would't it be wonderful if we unite travel with doing a good deed? If we're going to drive those long 10,000 km why not sponsored for charity?
Between all the hectic activities of our new international move, I bore the world with thoughts and tweets. Our to-do list only seems to become larger and bigger but the weeks fly by.
"Are you crazy?" Bettine reacts when she hears that we're planning to drive back. Yes, we are a bit crazy, correct, but it seems like a great adventure and fun. And before I know it she gives us the answer to our question that had hunted us for the past few weeks, "which charity shall we choose?"
"World Ride 4 Hope", will be the name of our journey. We hope for a good return, an unforgettable journey and an easy adjustment to the Netherlands. At the same time we hope to raise money for a some people for whom hope is the only outlook but a premature death is inevitable ...
Follow us, support them and help them hope!
M.
Actie!
"Je moet groot denken Mary." hoor ik mijn vriendin Bettine zeggen over Skype. "Klein beginnen, en groot denken."
Bettine is mijn collega en vriendin uit ons Outpost-circuit en we hebben sinds deConferentie Learning Event in Kuala Lumpur veel contact. Zo volgde ik via twitter hoe haar zusje, die aan een hersentumor leed, steeds zieker werd. Hoe bezorgd Bettine was en hoe ze op een dag schreef: "het is genoeg geweest, we gaan afscheid nemen."
Bettine vloog uit haar gastland Maleisië naar Nederland terug en moest haar zusje Marianne loslaten. Marianne werd slechts 42 jaar...
Intussen racen wij tegen de klok om de gehele verhuizing rond te krijgen. Terwijl ik in Kuala Lumpur een Learning Event bijwoon, vlucht Thijs met onze kinderen tijdens de onrusten Bahrein uit. Ik vlieg via Abu Dhabi om niet naar Bahrein terug te keren maar met de kinderen door naar Nederland te vliegen. De twee oudste jongens (beide in examen) laat ik in een internaat in Nederland achter en een maand na de evacuatie vlieg ik met alleen Noëlle terug. Onze grote terugkeer kan beginnen!
Gelukkig hebben we onze container al vaker ingepakt, we krijgen er dus handigheid in. We nemen moeiteloos afscheid van functionele meubelstukken die niet in ons veel kleinere huisje in Nederland passen, ik draag mijn baan over aan mijn opvolger, we doen al onze klussen (die we zo'n vier jaar voor ons uit hebben geschoven) en als we onze visum voor Iran hebben, dan gaat onze reis werkelijkheid worden.
Sinds onze aankomst in Bahrein, in 2007, dromen we van een terugrit naar Nederland. We wonen immers op hetzelfde continent en we kunnen over vast land terugrijden.
10.000 lange kilometers gaan het worden en de gedachte om daarbij ook geld in te zamelen komt steeds vaker in ons op.
Regelmatig brainstormen we over mooie doelen. Iets met kinderen? Iets met educatie? Iets met gezondheid?
Wij kunnen alleen maar terugkijken op tien fantastische, bijzondere, soms heel zware maar altijd inspirerende en leerzame jaren in het buitenland.
We zagen de kinderen opgroeien in een telkens veranderende achtergrond. Ze spreken minstens drie talen, hebben overal op de wereld vriendjes, hebben prachtige educatieve kansen gekregen en heel veel van de wereld gezien. Het leven in het buitenland heeft ze gevormd. Onze kinderen hebben de passie van een Dominicaan, de ondernemingslust van een Canadees en de gastvrijheid van een Arabier.
Onze terugreis naar Nederland moet een mooie afsluiting worden van tien jaar globetrotten. Zou het niet prachtig zijn als we het aangename met het nuttige verenigen? Als we toch die 10.000 kilometer gaan aflegggen, waarom dan niet meteen gesponsord voor een goed doel?
Tussen alle hectische verhuisactiviteiten, verveel ik de rest van de wereld met mijn tweets over onze voorbereidingen. Onze to-do list lijkt alleen maar groter te worden en de weken vliegen voorbij.
"Ben je gek geworden?" reageert Bettine als ze hoort dat we het hele stuk gaan terugrijden.
Ja, we zijn wel een beetje gek, maar het lijkt ons vooral avontuurlijk en leuk. En voor ik het weet geeft Bettine ons het antwoord op de al wekenlange vraag die aan ons knaagt: "welk goed doel zullen we kiezen?"
"World Ride 4 Hope" gaat onze terugreis heten. Wij hopen op een mooie terugkeer, op een onvergetelijke reis, op een gemakkelijke aanpassing terug in Nederland. Tegelijkertijd hopen we geld in te zamelen voor een grote groep mensen voor wie hoop het enige uitzicht is maar een vroegtijdige dood onvermijdelijk...
Volg ons, steun hen en help hopen!
M.
Bettine is mijn collega en vriendin uit ons Outpost-circuit en we hebben sinds de
Bettine vloog uit haar gastland Maleisië naar Nederland terug en moest haar zusje Marianne loslaten. Marianne werd slechts 42 jaar...
Intussen racen wij tegen de klok om de gehele verhuizing rond te krijgen. Terwijl ik in Kuala Lumpur een Learning Event bijwoon, vlucht Thijs met onze kinderen tijdens de onrusten Bahrein uit. Ik vlieg via Abu Dhabi om niet naar Bahrein terug te keren maar met de kinderen door naar Nederland te vliegen. De twee oudste jongens (beide in examen) laat ik in een internaat in Nederland achter en een maand na de evacuatie vlieg ik met alleen Noëlle terug. Onze grote terugkeer kan beginnen!
Gelukkig hebben we onze container al vaker ingepakt, we krijgen er dus handigheid in. We nemen moeiteloos afscheid van functionele meubelstukken die niet in ons veel kleinere huisje in Nederland passen, ik draag mijn baan over aan mijn opvolger, we doen al onze klussen (die we zo'n vier jaar voor ons uit hebben geschoven) en als we onze visum voor Iran hebben, dan gaat onze reis werkelijkheid worden.
Sinds onze aankomst in Bahrein, in 2007, dromen we van een terugrit naar Nederland. We wonen immers op hetzelfde continent en we kunnen over vast land terugrijden.
10.000 lange kilometers gaan het worden en de gedachte om daarbij ook geld in te zamelen komt steeds vaker in ons op.
Regelmatig brainstormen we over mooie doelen. Iets met kinderen? Iets met educatie? Iets met gezondheid?
Wij kunnen alleen maar terugkijken op tien fantastische, bijzondere, soms heel zware maar altijd inspirerende en leerzame jaren in het buitenland.
We zagen de kinderen opgroeien in een telkens veranderende achtergrond. Ze spreken minstens drie talen, hebben overal op de wereld vriendjes, hebben prachtige educatieve kansen gekregen en heel veel van de wereld gezien. Het leven in het buitenland heeft ze gevormd. Onze kinderen hebben de passie van een Dominicaan, de ondernemingslust van een Canadees en de gastvrijheid van een Arabier.
Onze terugreis naar Nederland moet een mooie afsluiting worden van tien jaar globetrotten. Zou het niet prachtig zijn als we het aangename met het nuttige verenigen? Als we toch die 10.000 kilometer gaan aflegggen, waarom dan niet meteen gesponsord voor een goed doel?
Tussen alle hectische verhuisactiviteiten, verveel ik de rest van de wereld met mijn tweets over onze voorbereidingen. Onze to-do list lijkt alleen maar groter te worden en de weken vliegen voorbij.
"Ben je gek geworden?" reageert Bettine als ze hoort dat we het hele stuk gaan terugrijden.
Ja, we zijn wel een beetje gek, maar het lijkt ons vooral avontuurlijk en leuk. En voor ik het weet geeft Bettine ons het antwoord op de al wekenlange vraag die aan ons knaagt: "welk goed doel zullen we kiezen?"
"World Ride 4 Hope" gaat onze terugreis heten. Wij hopen op een mooie terugkeer, op een onvergetelijke reis, op een gemakkelijke aanpassing terug in Nederland. Tegelijkertijd hopen we geld in te zamelen voor een grote groep mensen voor wie hoop het enige uitzicht is maar een vroegtijdige dood onvermijdelijk...
Volg ons, steun hen en help hopen!
M.
zaterdag 18 juni 2011
Visum aanvraag voor Iran
Een visumaanvraag bij een ambassade of consulaat geeft altijd een voorproefje van het land, wat je wilt bezoeken. Zo vroeg ik voor ons gezin drie jaar geleden een visum aan voor onze reis naar Syrië. Daar duurde de aanvraag eindeloos lang, moest ik drie keer terugkomen en hadden ze het niet klaar toen dat mij beloofd werd. Uiteindelijk ben ik er heel ongeduldig blijven zitten tot het af was. Ze waren wel heel aardig. Ze stonden erop dat ik thee of koffie dronk en brachten me plaatjesboeken over Syrië.
Nu is Iran aan de buurt. We hebben er altijd al naartoe gewild en nu hebben we een excuus: terugrijden naar Europa via Syrië is geen optie dus we hebben ons plan verlegd naar Iran.
Onze aanvraag voor een visum gaat via een reisbureau in Shiraz (Iran) want rechtstreeks naar de ambassade gaan, dat kan niet. Je moet via een reisbureau een uitnodiging regelen. Thijs schrijft ze aan en ze zijn erg behulpzaam (maar moeten wel de nodige zetjes hebben). De aanvraag duurt een week of drie waarna bij de Iraanse ambassade in Manama een fax binnenkomt waarop bevestigd wordt dat ons visum is goedgekeurd.
Na een paar weken wachten, kwam het goede nieuws vorige week: Visum is goedgekeurd, we kunnen naar de Iraanse Ambassade.
Onno's visum moet via de Ambassade in Den-Haag geregeld worden, want de toekenning van de visum verloopt als je die niet binnen een maand in je paspoort laat stempelen. We kijken dus Cees van het internaat lief aan, vullen alle formulieren vast voor Onno in en zetten voldoende geld op zijn rekening.
Als we in de ambassade hier in Manama aankomen blijkt de fax nog niet binnengekomen maar ze gaat het even checken.
Thijs en ik nemen plaats in een lelijke ruimte met comfortabele stoelen. Aan de muur hangen schilderijen van Iran en boven het loket hangt een foto van de Koning van Bahrein samen met Ahmadinejad. Broederlijk naast elkaar in betere tijden...
In een vitrinekast in de hoek ligt een schilderijtje op z'n kop.
Thijs heeft de paspoorten in zijn handen als hij met die aardige dame achter het loket overlegt. Haar oog valt op de paspoortfoto's van Noëlle en mij. Ze schudt heftig haar hoofd. "Nee, nee, nee, de foto's mag ik niet accepteren." haar vinger schudt met haar hoofd mee. Ik moet op de foto met een sluier. "Hoe oud is je dochter?" wil ze weten. En als ze hoort dat Noëlle 13 is, legt ze uit dat meisjes boven tien jaar allemaal met sluier gefotografeerd moeten worden.
Gelukkig, twee redenen waarom we voor niets kwamen. Altijd beter te verdragen dan voor één lullig dingetje.
Ze zal me bellen als de fax met permissie binnenkomt en dan mag ik 'anytime' terugkomen.
En inderdaad, als we in een ijzer-workshop in Isa Town onze tuinmeubeltjes gaan inspecteren, belt ze me op. De fax is binnengekomen, ik kan met Noëlle langskomen voor de aanvraag.
Ik vraag naar de exacte openingstijden "you can come anytime. Sunday? Monday? Anytime you can come." Of ik Noëlle mee moet nemen: ''Yes, if you wish.", nou nee, liever niet want ze moet naar school maar ik wil weten, is het noodzakelijk?
Echt heel Nederlands om iets zeker te willen weten, in sommig landen is dat zo irrelevant. "Yes, please bring her.", vooruit dan maar. "ik kom zondag, met nieuwe foto's" zeg ik tegen haar. "Welkom my dear, tot zondag, Inshalah'. "
Dus gingen we op vrijdag naar de fotograaf (langs extra veel checkpoints want de noodtoestand is afgeschaft...).
Grijze achtergrond, witte achtergrond? Helemaal niet belangrijk. Zolang je maar netjes een hoofddoek draagt.En 'only in Bahrain': gefotoshopte paspoort foto's, kijk maar naar mij: ik ben weer 29!
Nu is Iran aan de buurt. We hebben er altijd al naartoe gewild en nu hebben we een excuus: terugrijden naar Europa via Syrië is geen optie dus we hebben ons plan verlegd naar Iran.
Onze aanvraag voor een visum gaat via een reisbureau in Shiraz (Iran) want rechtstreeks naar de ambassade gaan, dat kan niet. Je moet via een reisbureau een uitnodiging regelen. Thijs schrijft ze aan en ze zijn erg behulpzaam (maar moeten wel de nodige zetjes hebben). De aanvraag duurt een week of drie waarna bij de Iraanse ambassade in Manama een fax binnenkomt waarop bevestigd wordt dat ons visum is goedgekeurd.
Na een paar weken wachten, kwam het goede nieuws vorige week: Visum is goedgekeurd, we kunnen naar de Iraanse Ambassade.
Onno's visum moet via de Ambassade in Den-Haag geregeld worden, want de toekenning van de visum verloopt als je die niet binnen een maand in je paspoort laat stempelen. We kijken dus Cees van het internaat lief aan, vullen alle formulieren vast voor Onno in en zetten voldoende geld op zijn rekening.
Als we in de ambassade hier in Manama aankomen blijkt de fax nog niet binnengekomen maar ze gaat het even checken.
Thijs en ik nemen plaats in een lelijke ruimte met comfortabele stoelen. Aan de muur hangen schilderijen van Iran en boven het loket hangt een foto van de Koning van Bahrein samen met Ahmadinejad. Broederlijk naast elkaar in betere tijden...
In een vitrinekast in de hoek ligt een schilderijtje op z'n kop.
Thijs heeft de paspoorten in zijn handen als hij met die aardige dame achter het loket overlegt. Haar oog valt op de paspoortfoto's van Noëlle en mij. Ze schudt heftig haar hoofd. "Nee, nee, nee, de foto's mag ik niet accepteren." haar vinger schudt met haar hoofd mee. Ik moet op de foto met een sluier. "Hoe oud is je dochter?" wil ze weten. En als ze hoort dat Noëlle 13 is, legt ze uit dat meisjes boven tien jaar allemaal met sluier gefotografeerd moeten worden.
Gelukkig, twee redenen waarom we voor niets kwamen. Altijd beter te verdragen dan voor één lullig dingetje.
Ze zal me bellen als de fax met permissie binnenkomt en dan mag ik 'anytime' terugkomen.
En inderdaad, als we in een ijzer-workshop in Isa Town onze tuinmeubeltjes gaan inspecteren, belt ze me op. De fax is binnengekomen, ik kan met Noëlle langskomen voor de aanvraag.
Ik vraag naar de exacte openingstijden "you can come anytime. Sunday? Monday? Anytime you can come." Of ik Noëlle mee moet nemen: ''Yes, if you wish.", nou nee, liever niet want ze moet naar school maar ik wil weten, is het noodzakelijk?
Echt heel Nederlands om iets zeker te willen weten, in sommig landen is dat zo irrelevant. "Yes, please bring her.", vooruit dan maar. "ik kom zondag, met nieuwe foto's" zeg ik tegen haar. "Welkom my dear, tot zondag, Inshalah'. "
Dus gingen we op vrijdag naar de fotograaf (langs extra veel checkpoints want de noodtoestand is afgeschaft...).
Grijze achtergrond, witte achtergrond? Helemaal niet belangrijk. Zolang je maar netjes een hoofddoek draagt.En 'only in Bahrain': gefotoshopte paspoort foto's, kijk maar naar mij: ik ben weer 29!
Abonneren op:
Posts (Atom)