Visum aanvraag voor Iran

Een visumaanvraag bij een ambassade of consulaat geeft altijd een voorproefje van het land, wat je wilt bezoeken. Zo vroeg ik voor ons gezin drie jaar geleden een visum aan voor onze reis naar Syrië. Daar duurde de aanvraag eindeloos lang, moest ik drie keer terugkomen en hadden ze het niet klaar toen dat mij beloofd werd. Uiteindelijk ben ik er heel ongeduldig blijven zitten tot het af was. Ze waren wel heel aardig. Ze stonden erop dat ik thee of koffie dronk en brachten me plaatjesboeken over Syrië.

Nu is Iran aan de buurt. We hebben er altijd al naartoe gewild en nu hebben we een excuus: terugrijden naar Europa via Syrië is geen optie dus we hebben ons plan verlegd naar Iran.
Onze aanvraag voor een visum gaat via een reisbureau in Shiraz (Iran) want rechtstreeks naar de ambassade gaan, dat kan niet. Je moet via een reisbureau een uitnodiging regelen. Thijs schrijft ze aan en ze zijn erg behulpzaam (maar moeten wel de nodige zetjes hebben). De aanvraag duurt een week of drie waarna bij de Iraanse ambassade in Manama een fax binnenkomt waarop bevestigd wordt dat ons visum is goedgekeurd.
Na een paar weken wachten, kwam het goede nieuws vorige week: Visum is goedgekeurd, we kunnen naar de Iraanse Ambassade.


Onno's visum moet via de Ambassade in Den-Haag geregeld worden, want de toekenning van de visum verloopt als je die niet binnen een maand in je paspoort laat stempelen. We kijken dus Cees van het internaat lief aan, vullen alle formulieren vast voor Onno in en zetten voldoende geld op zijn rekening.

Als we in de ambassade hier in Manama aankomen blijkt de fax nog niet binnengekomen maar ze gaat het even checken.
Thijs en ik nemen plaats in een lelijke ruimte met comfortabele stoelen. Aan de muur hangen schilderijen van Iran en boven het loket hangt een foto van de Koning van Bahrein samen met Ahmadinejad. Broederlijk naast elkaar in betere tijden...
In een vitrinekast in de hoek ligt een schilderijtje op z'n kop.

Thijs heeft de paspoorten in zijn handen als hij met die aardige dame achter het loket overlegt. Haar oog valt op de paspoortfoto's van Noëlle en mij. Ze schudt heftig haar hoofd. "Nee, nee, nee, de foto's mag ik niet accepteren." haar vinger schudt met haar hoofd mee. Ik moet op de foto met een sluier. "Hoe oud is je dochter?" wil ze weten. En als ze hoort dat Noëlle 13 is, legt ze uit dat meisjes boven tien jaar allemaal met sluier gefotografeerd moeten worden.
Gelukkig, twee redenen waarom we voor niets kwamen. Altijd beter te verdragen dan voor één lullig dingetje.
Ze zal me bellen als de fax met permissie binnenkomt en dan mag ik 'anytime' terugkomen.

En inderdaad, als we in een ijzer-workshop in Isa Town onze tuinmeubeltjes gaan inspecteren, belt ze me op. De fax is binnengekomen, ik kan met Noëlle langskomen voor de aanvraag.
Ik vraag naar de exacte openingstijden "you can come anytime. Sunday? Monday? Anytime you can come." Of ik Noëlle mee moet nemen: ''Yes, if you wish.", nou nee, liever niet want ze moet naar school maar ik wil weten, is het noodzakelijk?
Echt heel Nederlands om iets zeker te willen weten, in sommig landen is dat zo irrelevant. "Yes, please bring her.", vooruit dan maar. "ik kom zondag, met nieuwe foto's" zeg ik tegen haar. "Welkom my dear, tot zondag, Inshalah'. "

Dus gingen we op vrijdag naar de fotograaf (langs extra veel checkpoints want de noodtoestand is afgeschaft...).
Grijze achtergrond, witte achtergrond? Helemaal niet belangrijk. Zolang je maar netjes een hoofddoek draagt.En 'only in Bahrain': gefotoshopte paspoort foto's, kijk maar naar mij: ik ben weer 29!