"Je moet groot denken Mary." hoor ik mijn vriendin Bettine zeggen over Skype. "Klein beginnen, en groot denken."
Bettine is mijn collega en vriendin uit ons Outpost-circuit en we hebben sinds deConferentie Learning Event in Kuala Lumpur veel contact. Zo volgde ik via twitter hoe haar zusje, die aan een hersentumor leed, steeds zieker werd. Hoe bezorgd Bettine was en hoe ze op een dag schreef: "het is genoeg geweest, we gaan afscheid nemen."
Bettine vloog uit haar gastland Maleisië naar Nederland terug en moest haar zusje Marianne loslaten. Marianne werd slechts 42 jaar...
Intussen racen wij tegen de klok om de gehele verhuizing rond te krijgen. Terwijl ik in Kuala Lumpur een Learning Event bijwoon, vlucht Thijs met onze kinderen tijdens de onrusten Bahrein uit. Ik vlieg via Abu Dhabi om niet naar Bahrein terug te keren maar met de kinderen door naar Nederland te vliegen. De twee oudste jongens (beide in examen) laat ik in een internaat in Nederland achter en een maand na de evacuatie vlieg ik met alleen Noëlle terug. Onze grote terugkeer kan beginnen!
Gelukkig hebben we onze container al vaker ingepakt, we krijgen er dus handigheid in. We nemen moeiteloos afscheid van functionele meubelstukken die niet in ons veel kleinere huisje in Nederland passen, ik draag mijn baan over aan mijn opvolger, we doen al onze klussen (die we zo'n vier jaar voor ons uit hebben geschoven) en als we onze visum voor Iran hebben, dan gaat onze reis werkelijkheid worden.
Sinds onze aankomst in Bahrein, in 2007, dromen we van een terugrit naar Nederland. We wonen immers op hetzelfde continent en we kunnen over vast land terugrijden.
10.000 lange kilometers gaan het worden en de gedachte om daarbij ook geld in te zamelen komt steeds vaker in ons op.
Regelmatig brainstormen we over mooie doelen. Iets met kinderen? Iets met educatie? Iets met gezondheid?
Wij kunnen alleen maar terugkijken op tien fantastische, bijzondere, soms heel zware maar altijd inspirerende en leerzame jaren in het buitenland.
We zagen de kinderen opgroeien in een telkens veranderende achtergrond. Ze spreken minstens drie talen, hebben overal op de wereld vriendjes, hebben prachtige educatieve kansen gekregen en heel veel van de wereld gezien. Het leven in het buitenland heeft ze gevormd. Onze kinderen hebben de passie van een Dominicaan, de ondernemingslust van een Canadees en de gastvrijheid van een Arabier.
Onze terugreis naar Nederland moet een mooie afsluiting worden van tien jaar globetrotten. Zou het niet prachtig zijn als we het aangename met het nuttige verenigen? Als we toch die 10.000 kilometer gaan aflegggen, waarom dan niet meteen gesponsord voor een goed doel?
Tussen alle hectische verhuisactiviteiten, verveel ik de rest van de wereld met mijn tweets over onze voorbereidingen. Onze to-do list lijkt alleen maar groter te worden en de weken vliegen voorbij.
"Ben je gek geworden?" reageert Bettine als ze hoort dat we het hele stuk gaan terugrijden.
Ja, we zijn wel een beetje gek, maar het lijkt ons vooral avontuurlijk en leuk. En voor ik het weet geeft Bettine ons het antwoord op de al wekenlange vraag die aan ons knaagt: "welk goed doel zullen we kiezen?"
"World Ride 4 Hope" gaat onze terugreis heten. Wij hopen op een mooie terugkeer, op een onvergetelijke reis, op een gemakkelijke aanpassing terug in Nederland. Tegelijkertijd hopen we geld in te zamelen voor een grote groep mensen voor wie hoop het enige uitzicht is maar een vroegtijdige dood onvermijdelijk...
Volg ons, steun hen en help hopen!
M.
Bettine is mijn collega en vriendin uit ons Outpost-circuit en we hebben sinds de
Bettine vloog uit haar gastland Maleisië naar Nederland terug en moest haar zusje Marianne loslaten. Marianne werd slechts 42 jaar...
Intussen racen wij tegen de klok om de gehele verhuizing rond te krijgen. Terwijl ik in Kuala Lumpur een Learning Event bijwoon, vlucht Thijs met onze kinderen tijdens de onrusten Bahrein uit. Ik vlieg via Abu Dhabi om niet naar Bahrein terug te keren maar met de kinderen door naar Nederland te vliegen. De twee oudste jongens (beide in examen) laat ik in een internaat in Nederland achter en een maand na de evacuatie vlieg ik met alleen Noëlle terug. Onze grote terugkeer kan beginnen!
Gelukkig hebben we onze container al vaker ingepakt, we krijgen er dus handigheid in. We nemen moeiteloos afscheid van functionele meubelstukken die niet in ons veel kleinere huisje in Nederland passen, ik draag mijn baan over aan mijn opvolger, we doen al onze klussen (die we zo'n vier jaar voor ons uit hebben geschoven) en als we onze visum voor Iran hebben, dan gaat onze reis werkelijkheid worden.
Sinds onze aankomst in Bahrein, in 2007, dromen we van een terugrit naar Nederland. We wonen immers op hetzelfde continent en we kunnen over vast land terugrijden.
10.000 lange kilometers gaan het worden en de gedachte om daarbij ook geld in te zamelen komt steeds vaker in ons op.
Regelmatig brainstormen we over mooie doelen. Iets met kinderen? Iets met educatie? Iets met gezondheid?
Wij kunnen alleen maar terugkijken op tien fantastische, bijzondere, soms heel zware maar altijd inspirerende en leerzame jaren in het buitenland.
We zagen de kinderen opgroeien in een telkens veranderende achtergrond. Ze spreken minstens drie talen, hebben overal op de wereld vriendjes, hebben prachtige educatieve kansen gekregen en heel veel van de wereld gezien. Het leven in het buitenland heeft ze gevormd. Onze kinderen hebben de passie van een Dominicaan, de ondernemingslust van een Canadees en de gastvrijheid van een Arabier.
Onze terugreis naar Nederland moet een mooie afsluiting worden van tien jaar globetrotten. Zou het niet prachtig zijn als we het aangename met het nuttige verenigen? Als we toch die 10.000 kilometer gaan aflegggen, waarom dan niet meteen gesponsord voor een goed doel?
Tussen alle hectische verhuisactiviteiten, verveel ik de rest van de wereld met mijn tweets over onze voorbereidingen. Onze to-do list lijkt alleen maar groter te worden en de weken vliegen voorbij.
"Ben je gek geworden?" reageert Bettine als ze hoort dat we het hele stuk gaan terugrijden.
Ja, we zijn wel een beetje gek, maar het lijkt ons vooral avontuurlijk en leuk. En voor ik het weet geeft Bettine ons het antwoord op de al wekenlange vraag die aan ons knaagt: "welk goed doel zullen we kiezen?"
"World Ride 4 Hope" gaat onze terugreis heten. Wij hopen op een mooie terugkeer, op een onvergetelijke reis, op een gemakkelijke aanpassing terug in Nederland. Tegelijkertijd hopen we geld in te zamelen voor een grote groep mensen voor wie hoop het enige uitzicht is maar een vroegtijdige dood onvermijdelijk...
Volg ons, steun hen en help hopen!
M.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten